Reisblog 4: 101 indrukken van Ecuador

Ik ben inmiddels bijna een week in Ecuador. En jeetje wat een week... Ik kan zeggen dat ik nu eindelijk een beetje begin te wennen aan alles wat hier de hele dag op straat gebeurd en geluid maakt.  Aan de hitte, de verschillende talen, de mensen, hoe het land er uit ziet, de geuren en het tijdsverschil. Dan vergeet ik vast nog meer dan de helft van alles wat over me heen is gekomen de afgelopen week. Kortom: 101 indrukken. 

Door de jetlag en de vele nieuwe indrukken op straat was één dagje strand in Salinas voor Arthur en mij eigenlijk niet genoeg. Om eerlijk te zijn voelde ik me in Salinas alleen prettig in het hostel omdat ik het op straat zo druk vond dat ik het bijna niet kon overzien. Het was weliswaar niet super druk met mensen, maar hier in Ecuador houdt men blijkbaar nogal van prikkels. Auto's, bussen en taxi's toeteren voor alles, alle fietsende verkopers hebben een eigen toetertje of belletje, je wordt continu aangesproken door verschillende straatverkopers, in elke winkel of restaurant staat een radio én een tv op vol volume aan en dat dus allemaal door elkaar heen. Ik zal jullie de rest van de prikkels besparen, maar jullie kunnen je vast inbeelden dat het veel is aangezien dit alleen maar een beschrijving van de 'normale' straatgeluiden is.

Qua eten moesten Arthur en ik ook op zoek. Eerst hadden we het probleem dat we de menukaart niet konden lezen maar dat gaat ons inmiddels vrij goed af. Van Ad en Arjaan (de ouders van Arthur) hadden we een waarschuwing gehad voor het eten van salade, aangezien dat hier met kraanwater gewassen wordt. Beide waren tijdens hun reis door Ecuador ziek geworden en dus waren ze zo lief om die informatie met ons te delen. Maar geen salade betekent rijst (alles hier is met rijst) met vlees of vis en in mijn geval dus alleen met vis. Ik vond het heel lastig om de salade keer op keer te laten staan, terwijl ik daar het meest zin in had. Ondanks dat we heel voorzichtig zijn geweest is Arthur toch ziek geworden (waarvan weten we niet). Gelukkig hebben ze hier een wondermiddeltje genaamd: Pedialyte waar Arthur meteen beste vrienden mee is geworden. Op doktersrecept en advies van zijn moeder drinkt hij nu al sinds zondag 2 flesjes per dag. 

Op zaterdag zijn wij van Salinas naar Guayaquil gereisd zodat wij kennis konden maken met de ouders en broers van Rose. We werden heel hartelijk verwelkomt en troffen in huize Samaniego ook Ad en Arjaan. De moeder van Rose had voor de lunch cévice klaargemaakt, een traditioneel Ecuadoraanse vissoep waarbij de vis gegaard is in limoen, heel erg lekker met garnalen! Na de lunch waren wij welkom bij een oom en tante van Rose die erg speciaal zijn voor Rose. In Guayaquil wonen de mensen in verschillende wijken waarbij er ook wijken buiten de stad liggen die beveiligd zijn. De oom en tante van Rose wonen in zo'n beveiligde wijk. Voor de mensen die in Lelystad wonen kan ik dit soort wijken het beste beschrijven als een amerikaanse versie van het Hollandse hout. Heel anders dan de druk bebouwde niet-beveiligde wijken in het centrum van de stad. In het huis van de oom en tante van Rose troffen wij naast haar oom en tante ook vele andere familieleden die samengekomen waren om ons te ontmoeten. Na een voorstelronde en een tour door het huis werden wij door de nicht en neef van Rose rondgeleid door de wijk langs de verschillend huizen, het zwembad en de verschillende sportbanen. 's Avonds had de familie een barbecue georganiseerd die uitmondde in een avond vol muziek en dans.

Op zondag gingen wij met een groot deel van de familie uit Guayaquil naar Jujan (je zegt Goegan). Jujan is het dorp waar het grootste gedeelte van de familie van Rose vandaan komt en veel familieleden wonen hier nog steeds. In de familie van Rose is het een gebruik om elke zondag in Jujan te verzamelen met de hele familie. Vandaar dat er ook deze zondag veel familie langs kwam in het familiehuis, wat oorspronkelijk van de grootmoeder van Rose was. De moeder van Rose komt uit een gezin met 11 kinderen waarvan er nog 9 in leven zijn. Jullie kunnen je dus voorstellen dat ik deze dag heel veel ooms, tantes, neefjes, nichtjes, achternichtjes etc. ontmoet heb. Iets buiten Jujan woont er ook een neef op een boerderij die we bezocht hebben. Hier hebben we een rondleiding gehad over het land langs de cacaobomen, rijstvelden en vele ander exotische vruchten, waarvan we de meeste ook mochten proeven. Er werd voor de lunch een traditioneel gerecht klaargemaakt en na de lunch konden we uitbuiken in een hangmat en werd er uiteraard weer gedanst. Ik ben dit weekend vriendinnen geworden met het nichtje van Rose, Kiara, die na een keer samen dansen niet meer van mijn zijde wilde wijken. Zij was ook in Jujan en omdat ze heel lief is ging ik met haar op de foto, waarop alle andere kinderen ook met mij op de foto wilde!

Afgelopen dagen hebben we de moeder van Rose geholpen met voorbereidingen voor het huwelijk. Voor het feest heeft Rossy (zo heet de moeder van Rose) prachtige zoete hapjes gemaakt die ik, samen met Alex en Arjaan, voorzien heb van glitterverf. Daarnaast is het hier in Ecuador gebruikelijk om de gasten bij het verlaten van de bruiloft een stuk bruidstaart mee naar huis te geven. Ook deze heeft Rossy zelf gemaakt, net als de cadeauverpakkingen waarin de taart wordt meegegeven. Ik heb zo'n 150 stukjes cake in aluminium folie ingepakt en heb daarbij de familie behoorlijk laten zweten aangezien mijn inpak tempo heel hoog lag. Ze noemden mij el rápido wat zoiets betekend als de sneltrein. Aangezien we met z'n alle aan het knutselen waren werd het al snel een weddingfactory.

Gister hebben wij een toeristisch dag in Guayaquil gehad met Alex en Rose als gidsen. In één van de parken hebben we de vele leguanen sla gevoerd. Heel vreemd om zulke beesten in het 'wild' te zien.

Aan het einde van de middag kon ik ook nog een beetje aan mijn sportbehoefte komen aangezien we een trap met 444 treden gingen beklimmen om een prachtige zonsondergang te zien en uit te kijken over Guayaquil.

Aangezien ik met veel plezier elke dag een pagina van mijn aftel-kalender omdraai, heb ik besloten dat ik mijn blogs af ga sluiten met een bedankje. Nu zijn er vast een aantal mensen die niks weten van mijn aftelkalender, dus hierbij het verhaal achter de kalender: Mijn vriendinnen Sarah en Rosanne konden moeilijk wennen aan het idee dat ik voor bijna 4 maanden weg zou gaan, wel 110 dagen. Op het feest van mijn ouders op 27 augustus presenteerde ze als cadeau 110 gekleurde rondjes met daarop de getallen 110 t/m 1, 1 rondje voor elke dag, met het verzoek of de feestgasten een boodschap voor mijn reis wilde achterlaten. Het oorspronkelijke idee was om er een slinger van te maken, maar ik was bang dat een slinger kapot zou gaan in mijn backpack tijdens de reis en dus maakte mijn vriendinnen er een aftelkalender van. Momenteel ben ik bezig met dag 104 en dus wil ik Rosanne (110, 105 en 104), Anja (109), Lieske (108), Karen (107) en Jan & Edith (106) bedanken voor jullie lieve woorden, grappige verhalen en wijze lessen.

Veel liefs,

Astrid of Astridcita zoals ze mij hier noemen (dat betekend astridje)