Reisblog 8: Op naar Quito en de rest van mijn tijd hier in Ecuador!

Op onze laatste ochtend in Mindo stonden Arthur en ik rond een verpleegkundige tijd op, namelijk om 05:30 zodat we om 06:00 uur met een gids mee konden om vogels te kijken. In Mindo zijn meer dan 500 verschillende vogelsoorten te vinden waardoor een 'birdwatching-tour' dan ook zeer de moeite waard zou zijn. Wij begonnen onze tour met een wandeling van 2 km bergopwaarts, onderweg zagen we een handje vol vogels waardoor Arthur en ik ons steeds meer begonnen af te vragen of we deze tour wel hadden moeten boeken. Maar het bleek dat de eindbestemming van onze wandeling een soort vogelhut was. Daar konden we gaan zitten en al snel kwamen er verschillende exotisch gekleurde vogels af op de bananen die de gids in de bomen gehangen had. Hij vertelde ook nog dat we kans hadden om toekans te zien. Ik dacht nog sceptisch: 'jaja toekans dan ga ik me daar nu heel erg op verheugen en dan komen ze natuurlijk niet'. Nog geen 10 minuten later zaten er 12 toekans op zo'n tien meter afstand en nog drie verschillende soorten ook! Jullie kunnen aan de foto's zien dat wij een hele leuke en bijzondere ochtend hebben gehad!

Na deze exotische vogeltocht was het tijd om naar onze laatste reisbestemming te vertrekken: Quito. We hadden een hotel uitgekozen tussen het historisch centrum en het nieuwere gedeelte van de stad om te voorkomen dat we elke dag 1 tot 2 uur in de bus doorbrachten om ergens te komen. Op dinsdag bezochten we in het historisch centrum een aantal kerken (die je van binnen niet mag fotograferen, dus helaas geen foto's). Ook bezochten we een juwelierszaakje die ik in de Lonely Planet gevonden had. Hier kreeg ik van Arthur een prachtige ketting cadeau met een mooie betekenis die goed aansloot bij het nummer wat we zongen op het huwelijk van Alex en Rose: Bajo mismo sol = Onder dezelfde zon. Daarna namen we een taxi zodat we vanaf de heuvel die midden in Quito ligt de stad konden overzien. Toen we boven stonden realiseerde ik mij pas hoe enorm Quito is. Om jullie even een kader te geven: de stad past niet op 1 panorama foto vanaf de heuvel! 

Op woensdag gingen we naar het nieuwere gedeelte van de stad om uit te zoeken waar ik komende maanden zou gaan wonen, leren en werken. De naam van het ziekenhuis heb ik tot nu toe nog niet toegestuurd gekregen, maar via plaatjes op google maps kwamen we een heel eind en wisten we het ziekenhuis toch te vinden. Drie haltes van het ziekenhuis konden we uit de bus stappen en op zoek naar mijn woning en de talenschool waar ik komende twee weken Spaanse les zal krijgen. Deze bleken allebei in de zelfde straat te liggen! Daarna liepen we een rondje door Parque La Carolina, één van de grootste parken in Quito. De plek waar ik op dit moment woon ligt zo'n twee blokken van dit park af en dat vind ik echt heerlijk! In het park is een atletiekbaan, een reptielenhuis, een botanische tuin, veel gras, een hondentrainveldje, heel veel speeltuinen en noem zo maar op. Op de eerste foto zien jullie een kaartje van Quito, Parque La Carolina ligt links naast het blauwe stipje en geeft goed aan hoe groot Quito is! Op de tweede foto zien jullie de straat waar ik in woon. Het rode pijltje verwijst naar het appartementencomplex waarvan ik op de 6e etage woon en het blauwe pijltje wijst naar de talenschool.

Woensdagavond besloten Arthur en ik nog even gebruik te maken van de sportschool in het hotel. Arthur kreeg daar super goede hulp van de sportschoolmedewerker terwijl ik mijn eigen schema deed. Daarna gingen we voor de laatste keer deze vakantie uit eten en sloten we de avond af met cocktails op Plaza Foch en dat was heel fijn!

En toen kwam toch die dag waarvan we wisten dat hij zou komen, maar waarvan we steeds zeiden: ach dat is nog zover weg... Ik kan jullie eerlijk vertellen dat ik donderdag niet leuk vond. Het was lastig om afscheid te nemen van Arthur en alleen achter te blijven op het vliegveld in Quito. Gelukkig werd ik, ongeveer een uur nadat Arthur achter de douane verdwenen was, opgehaald van het vliegveld door een aardige man die mij naar mijn appartement bracht. Daar ontmoette ik mijn hostdame: Maria Helena, een oudere dame die alleen woont. Omdat ik opgehaald werd op het vliegveld dacht ze dat ik heel erg moe was en last had van een jetlag waardoor ze me al snel alleen in mijn kamer liet. Dat heb ik maar even recht gezet door haar stroopwafels en drop te brengen. In mijn beste Spaans heb ik toen uitgelegd dat ik al bijna een maand in Ecuador was en dat er dus geen sprake was van een jetlag. Ze moest er heel hard om lachen en nodigde me uit voor de thee. 

Afgelopen dagen heb ik mijn kamer gedeeld met een meisje uit Duitsland die hier vier weken heeft gewoond om Spaans te leren. Vanmorgen is ze verder gereisd naar Peru. Vrijdagohtends had ze nog taallessen waardoor ik toen mooi de tijd had om mijn spullen een plekje te geven, het appartement te verkennen en te skypen met Arthur die inmiddels weer in Nederland was. Rond lunchtijd had ik met Lena (het Duitste meisje) bij de talenschool afgesproken zodat ze het een beetje kon laten zien en we daarna samen konden gaan lunchen. 's Middags heb ik toen gebruikt om bij te praten met Rosanne en mijn ouders via Skype.

Dit weekend heb ik heel rustig aangedaan. Na vier weken reizen vond ik het heel fijn om mijn tas niet meer in hoeven te pakken en gewoon tijd voor mezelf te kunnen nemen. Mijn hostdame had echter het idee dat ik eenzaam en verdrietig was waardoor ze mij gister middag mee nam naar het huis van haar zoon. Daar heb ik haar zoon, schoondochter en kleindochter ontmoet. Haar kleindochter speelt viool waardoor ik even de kans had om ook te spelen! Naast haar viool is ze ook dol op spelletjes, dus ik heb een nieuw spel geleerd en heel erg verloren haha! Na het avondeten kwam Sammy (zo heet de kleindochter van Ma Helena) mee naar ons huis voor een logeerpartijtje bij haar oma. Daarom hadden we vanmorgen ook nog wat tijd samen om koekjes te bakken. Ma Helena had voor de lunch een heerlijke tonijn lasagne gemaakt en de familie uitgenodigd (de ouders van Sammy en haar zus). Dus toen zat ik ineens aan een tafel vol familie van mijn hostdame en dat was heel gezellig. Sammy, die pas 12 is, spreekt heel goed Engels en kon mij helpen met het vertalen van verschillende vragen uit en naar het Spaans.

Vanmiddag ben ik naar één van de enorme winkelcentrums geweest om een lange pyjama broek en vest te kopen. Het weer in Quito is op dit moment een beetje zoals in Nederland, met af en toe een bui en koude wind. Een warme pyjama broek is dus wel fijn 's nachts. Mijn backpack heb ik vrij minimalistisch ingepakt waardoor ik niet veel kleding bij mij heb. Op zich geen probleem maar een extra vestje kon ik wel gebruiken. Daarna ben ik ook nog langs de dichtstbijzijnde sportschool geweest, maar die was helaas gesloten dus ik moet nog even wachten met mij inschrijven. Ik moet er nog wel erg aan wennen om alleen over straat te lopen, aangezien ik dat de afgelopen altijd samen met Arthur deed. Dat het regende vanmiddag vond ik niet zo heel erg, zo kon ik mij mooi verstoppen in mijn slurfblauwe jas en dan krijg ik ineens een stuk minder aandacht van taxi-chauffeurs en onderzoekende blikken van Ecuadorianen haha.

Morgen is mijn eerste les Spaans, waardoor het me een goed idee leek om vandaag de laatste vakantieblog te schrijven. Hoe mijn volgende blogs er uit gaan zien weet ik niet. Gelukkig hebben mijn blogs een vast onderdeel, dus dat komt zeker terug. Ik zal mijn aftelkalender de komende weken meer nodig hebben dan hiervoor. Deze week wil ik Rosanne bedanken voor haar fijne zinnen, nachtelijke bezoekjes en moet ik me verontschuldigen dat het geen grapje is dat ik zo lang weg ben (85, 84, 83 en 82), Sarah belonen met foto's van mijn kamer, anything you would like to add? (81), Shawn (?) bedanken voor de extra knuffel (80) en een anoniem iemand bedanken voor de Spaanse zinnen voor vandaag én morgen (79 en 78) ik heb ze nodig! Is de knuffel van Shawn of van iemand anders die heel mooi beren kan tekenen? En van wie zijn de Spaanse zinnen? 

Ik ben heel dankbaar dat jullie de afgelopen weken met mij mee gereisd zijn en dat jullie via mijn blog mee lezen en leven!

Tot snel,

Liefs, Astrid