Reisblog 10: Time flies when you're in the place you're meant to be.

Toen ik hier zes weken geleden aankwam was het in Nederland nog tropisch warm, met ongekende temperaturen voor september. Inmiddels hoor ik van iedereen die ik uit Nederland spreek dat het verschrikkelijk koud is en dat jullie behoefte hebben aan warme dekbedden, sjaals en winterjassen. Ik vrees een beetje voor die kou als ik over vijf weken weer terug naar Nederland kom. Hier is de temperatuur namelijk nog elke dag hetzelfde als zes weken geleden, met zon en een stralende blauwe lucht in de ochtend en wolken met regen in de namiddag. Doordat het weer hier tijdens de seizoenen niet veranderd lijkt de tijd veel sneller te gaan. Zo snel dat het alweer bijna vier weken geleden is dat ik voor het laatst een verhaal op mijn blog schreef. Daarom vandaag een extra lange blog met vele mooie foto's van mijn avonturen hier.

Van 15 tot 19 oktober was het in Quito 'La Fiesta de la Luz' (ook wel: het feest van het licht). Een feest waarbij zeven kerken in het historisch centrum 's avonds prachtig uitgelicht werden met licht- en muziekshows. Een event waar alle avonden heel veel mensen op af kwamen, waardoor het ons niet eens lukte om alle zeven kerken te bekijken op één avond. Ik ging naar het feest op dinsdag samen met mijn vriendinnen van de Academia: Laura, Paulina en Cecille. Ik kan nog wel meer vertellen over La Fiesta de la Luz maar eigenlijk vind ik dat de foto's veel beter kunnen verwoorden hoe mooi dit feest was.

De week van 15 tot 19 oktober was ook mijn laatste week op de Academia voor Spaanse les. Vooraf had ik mij eigenlijk maar opgegeven voor twee weken Spaanse les. Na week twee voelde ik mij nog niet helemaal comfortabel met het spreken in het Spaans waarna ik me opgaf voor nog en week extra les. Ik had dezelfde docent als in mijn eerste week les waar ik heel erg blij mee was. In mijn derde week Spaans leerde ik de verleden tijd en de simpelste vorm van de toekomstige tijd. Beide waren erg welkom want, geloof mij, verhalen vertellen in alleen de tegenwoordige tijd is heel lastig. Aan het einde van de week kreeg ik, na het maken van mijn laatste test, mijn certificaat. Net als het ontvangst op de school ging dit onder luidt gejuich en geklap van mijn studiegenoten en de docenten van de Academia. Net als alle 'afgestudeerde' studenten van de Academia maakte ik een foto met de docenten op de trap (zie eerste foto hieronder), met mijn klasgenoten en docenten en natuurlijk een trotse foto met mijn certificaat!

In het weekend na mijn laatste week Spaans had ik een Quito-verkennings-zaterdag en een bezoek aan een markt in Pujili (spreek je uit als: Poegilie) op de planning staan met Paulina en Laura. De zaterdag trip moest ik helaas afzeggen door en opkomende verkoudheid en zoveel hoofdpijn had dat ik niet recht op kon zitten (Eerst dacht ik nog dat dit kwam doordat ik de avond ervoor tot laat was gaan dansen in één van de discotheken van Quito, maar dat bleek niet zo te zijn). Zondag ging ik, tegen beter weten in, mee naar de markt in Pujili waar we veel kleuren fruit en groente zagen, varkens op het spit en traditionele Ecuadoraanse kleding kraampjes. Heel veel kreeg ik van de markt niet mee omdat ik me gedurende dag steeds slechter ging voelen. Eenmaal thuis kreeg ik tijdens het avondeten van mijn hostdame en twee huisgenootjes te horen dat ik er niet goed uit zag en dat ze het geen goed idee vonden dat ik de volgende dag zou beginnen aan mijn vrijwilligerswerk. Natuurlijk antwoordde ik daar op dat ik de nacht even wilde aankijken en dat het alleen een verkoudheid was, want ik wilde gewoon naar mijn project op maandag. Gedurende de nacht kreeg ik echter koorts, koude rillingen, werd mijn verkoudheid nog erger en mijn rechteroog rood en gezwollen. Toen ik aan het ontbijt verscheen de volgende ochtend stuurde mijn hostdame mij direct weer naar bed en belde ze de Academia om te zeggen dat ik niet naar mijn project kon gaan. Met pijn in mijn hart accepteerde ik de situatie, want ik had me zo verheugd op mijn vrijwilligerswerk en nu kon het niet doorgaan omdat ik ziek was. Gedurende vier dagen had ik een feestje in mijn bed met 250 tissues, antigriepine, neusspray, heel veel slapen, koorts, twee ontstoken ogen en vooral geen eetlust. Gelukkig kon ik elke dag even skypen met mijn familie en Arthur, die zich allemaal wel een beetje zorgen maakten. Ook kreeg ik op woensdag ziekenbezoek van Paulina en Laura. Vrijdag was de eerste dag dat ik in staat was om mijn bed weer uit te komen en dus ging ik naar de Academia om te overleggen over mijn project. Daar hoorde ik dat ik in de week van 31 oktober tot 4 november maar twee dagen naar mijn project kon omdat we vanaf 2 november Allerheiligen vakantie zouden hebben. Mijn vriendinnen op de Academia waren al begonnen met het plannen van een vakantie naar de kust van Ecuador en dus hoefde ik alleen nog maar te zeggen dat ik graag mee wilde.

Het weekend na mijn feestweek in bed ging ik met Paulina, Laura en het nieuwe huisgenootje van Paulina Mariana naar Otavalo. Een klein dorpje zo'n twee uur rijden ten noorden van Quito waar elke zaterdag een grote markt gehouden wordt met groente, fruit, kleding, tassen, kunst, hangmatten, sieraden en noem maar op. Vanaf het moment dat we arriveerden in Otavalo keken we onze ogen uit bij de verschillende kraampjes met prachtige spullen in alle kleuren van de regenboog. Toen de marktverkopers begonnen met het opruimen van hun spullen hadden we nog niet alles gezien wat er te koop was. Gelukkig heb ik wel wat mooie spullen kunnen kopen en had ik een leuk hostel gevonden waar we konden overnachten. In het hostel ontmoette we twee jongens uit Israël en een jongen uit de Verenigde Staten waarmee we de hele avond spelletjes gespeeld hebben. Reizen is een fantastische manier om nieuwe mensen te leren kennen! De volgende ochtend ontbeten we in de zon op het dakterras van het hostel met fruit van de markt, koffie en yoghurt. Waarna we een taxi namen naar Laguna de Cuicocha. Een prachtig kratermeer aan de voet van de vulkaan Cotacachi waar we een fantastische wandeling om een deel van de laguna gemaakt hebben. Het uitzicht onderweg was bijna oneerlijk mooi. Met aan onze linkerhand uitzicht over het blauwe water van de laguna en aan onze rechterhand uitzicht over het groene dal en de omgeving met bergen en vulkanen. Toen Arthur mij hier 6 weken geleden op het vliegveld van Quito achterliet had ik niet verwacht dat ik me tijdens mijn periode hier net zo blij en veilig zou kunnen voelen als tijdens onze reis samen. Ik had niet verwacht dat ik nog zulke mooie plekken zou bezoeken. Daar heb ik mij in vergist, want met het juiste gezelschap en in het mooie landschap van Ecuador voel ik me heel blij, gelukkig en veilig realiseerde ik mij tijdens de wandeling bij de laguna.

De maandag er op begon ik aan mijn vrijwilligerswerk, daarover vertel ik later meer want eerst wil ik jullie vertellen over mijn vakantie naar Esmeraldas. Vorige week woensdag nam ik samen met Paulina en Laura om zeven uur in de ochtend een bus naar Esmeraldas, een provincie en een stad aan de kust. We zouden op vakantie gaan met z'n vijfen, maar omdat reizen met de bus hier tijdens de vakantie heel populair is was het ons niet gelukt om vijf tickets voor dezelfde bus te kopen. Louise en Mariana namen daarom op woensdag in de middag dezelfde bus naar Esmeraldas. Na een reis van zes uur in de bus kwamen we aan in het warme Esmeraldas en moesten we op zoek naar een hostel waar we konden overnachten tijdens onze vakantie. Uiteindelijk vonden we een hostel bij het strand van Esmeraldas: Las Palmas, op vijf minuten lopen van de zee. In alle reisgidsen die we bij ons hadden stond dat de stranden van Esmeraldas gevaarlijk, vol met mensen, vies en lelijk zijn. Het strand van Las Palmas was schoon, ruim opgezet, goed onderhouden, groot, gezellig druk en beeldschoon tijdens de zonsondergang. Daarnaast ook het mooiste strand wat ik tot nu toe hier in Ecuador heb gezien, oftewel alles behalve gevaarlijk, vol, vies en lelijk. Meteen na onze aankomst in het hostel besloten Laura, Paulina en ik om te gaan zwemmen zodat we een beetje konden afkoelen. Dus trokken we onze bikini's aan en renden we naar het strand om daar in het lauwwarme zeewater (warmer dan het zeewater aan de Nederlandse kust in hartje zomer) te plonzen en overspoeld te worden door de golven, heerlijk! Toen de andere meiden 's avonds in het hostel arriveerden was het feestje compleet en kon onze vakantie beginnen!

Op onze eerste echte vakantiedag besloten we lekker te gaan zwemmen en zonnen op het strand. Paulina en Louise vonden een strandtent waar we voor $10 een uur surfles konden krijgen. Dus kregen we ieder een surfplank, een surftruitje en een charmante jongeman tot onze beschikking die ons in 2,5 uur leerde hoe we moesten peddelen, wachten op de juiste golf en staan op onze surfplank. Dat laatste lukte mij twee keer half en heel vaak niet maar dat mocht de pret niet bederven. Na 2,5 uur hoefde we nog steeds maar $10 te betalen en kregen we een kokosnootcocktail als beloning voor ons harde werken. Tijdens onze vakantie aten we drie keer bij het zelfde restaurant omdat het gewoon het beste restaurant van Las Palmas was, brachten we vele uren op het strand en bij de strandtent door en volgenden we nog een surfles aan het einde van de middag zodat we de zonsondergang konden zien vanaf het water. Op vrijdag maakten we een uitstap naar een ander strand, omdat het daar volgens vele nog mooier zou zijn. Ik had er een hard hoofd in maar ging toch maar met met mijn vriendinnen omdat ik niet alleen achter wilde blijven. Het strand van Tonsupa was maar 30 minuten verderop met de bus en bracht ons naar een strand zoals beschreven in alle reisgidsen: klein, vol met mensen, lelijk en vies. We besloten daarom om maar één nacht te blijven in ons geboekte hotel en daarna terug te gaan naar het strand van Las Palmas. Daar genoten we nog een dag met de prettige 25+ graden temperatuur en hadden we een leuke laatste avond met de mensen van de strandtent. Na het sluiten van alle discotheken om vier uur bleven we nog op het strand zitten tot dat de zon op kwam. Waarna ik voor 2,5 uur mijn bed opzocht en vervolgens de gehele busreis terug naar Quito naast Laura heb geslapen. Zo hoort dat op vakantie toch? Ik vind het bijzonder hoe je in dit land in een paar uur in een totaal andere wereld kunt belanden. Met een ander klimaat, andere mensen, andere gewoontes en een ander gevoel. Dat bestaat in Nederland niet op deze manier. Hier geeft het mensen de mogelijkheid om naar een andere wereld te reizen zonder dat ze daar veel geld of een vliegtuig voor nodig hebben. 

Zoals ik eerder in deze blog al schreef doe ik vanaf 31 oktober vrijwilligerswerk in het kinderziekenhuis hier in Quito. Dit ziekenhuis is bijzonder omdat het het enige kinderziekenhuis van Ecuador, Peru en Colombia is. Ouders met zieke kinderen in Peru en Colombia moeten dus ook afreizen naar dit ziekenhuis als hun kind dat nodig heeft. Voor mij onvoorstelbaar aangezien alleen Ecuador al vier keer zo groot is als Nederland en we in Nederland bijvoorbeeld al zeven centra voor kinderen met kanker hebben. Hier is er dus maar één ziekenhuis voor alle ziektebeelden voor alle kinderen uit drie landen. Dat ik in dit ziekenhuis vrijwilligerswerk mag doen voelt daarom erg speciaal voor mij. Ik doe vrijwilligerswerk in de Ludoteca, dat is een afdeling waar kinderen kunnen komen spelen als ze zich goed genoeg voelen en met toestemming van de dokter. Daarnaast kunnen ouders die in het ziekenhuis slapen elke ochtend een warme drank en een broodje komen halen als ontbijt in de Ludoteca. De Ludoteca is prachtig beschilderd met landschappen van vulkanen, watervallen, bloemenvelden en vooral veel bomen waardoor het totaal niet aanvoelt als een afdeling uit een ziekenhuis. In de Ludoteca hebben we een pingpongtafel, twee tafelvoetbaltafels, hobbelpaarden, speelgoed voor hele kleintjes, puzzels, bordspelletjes, kaartspelletjes en eigenlijk al het speelgoed wat je je kunt bedenken voor kinderen van 0 tot 17 jaar. Als vrijwilligers is het mijn taak om schoon te maken, het ontbijt te serveren 's ochtends en de kinderen op de afdelingen uit te nodigen om te komen spelen in de Ludoteca. Zodra er kinderen komen spelen in de Ludoteca zoeken ik samen met het kind een geschikt spelletje om te spelen of verzin ik iets leuks om te knutselen. Vaak doen de ouders ook mee aan de activiteit maar soms vragen ze of ik even op hun kind kan letten zodat ze even naar buiten kunnen of een paar uurtjes kunnen slapen. Sinds deze week zijn mijn twee Belgische vriendinnen ook vrijwilliger op hetzelfde project en dus hadden we samen bedacht om 's middags een activiteit te organiseren waarbij we armbandjes gingen maken. Vooral de mama's bleken dat heel erg leuk te vinden waarna we twee middagen met verschillende mama's gepraat hebben over onze reizen, Ecuador en hun situatie in het ziekenhuis. Ondanks dat het allemaal zieke kinderen zijn waar ik mee werk zijn het ook gewoon kinderen die alles om zich heen vergeten zodra ze een speelgoed dinosaurus, poppenhuis of hun favoriete spelletje zien. Daarnaast beschikken ze over het talent om trots te zijn op alles wat hun anders maakt. Zo had ik mijn eerste dag op een gegeven moment wel tien kinderen om mij heen staan die allemaal trots vertelden dat ze een infuus, pleister of litteken hadden.

Van te voren wist ik dat er in dit ziekenhuis veel dingen anders zouden zijn dan ik gewend ben uit de ziekenhuizen in Nederland en dat ik niks aan die verschillen kan veranderen. In plaats daarvan kan ik nu de zorg voor kinderen in Nederland nog beter waarderen. Dat kinderen in Nederland bijvoorbeeld alleen op een kamer kunnen liggen als ze ernstig ziek zijn en niet altijd met drie, vijf of zelfs zeven andere kinderen. Dat hun papa of mama op de zelfde kamer in een fatsoenlijk bed kan slapen of in het Ronald McDonald huis naast het ziekenhuis. Dat bedden en materialen zo gemaakt zijn dat ziekenhuispersoneel en ouders op een arbotechnische manier kunnen werken zodat hun rug een heel leven meegaat. Dat je als familie maximaal twee uur hoeft te reizen in Nederland om een kind in een ziekenhuis te bezoeken. Dat er geen kamers bestaan met een een miljoen dossiers van patiënten omdat die miljoenen dossiers in een computer zijn opgeslagen. Ik vind het aan de andere kant ook wel mooi om te zien dat een ziekenhuis ook kan functioneren in, de voor mij, simpelste vorm. Ouders klagen hier niet over dat hun kind zijn of haar kamer moet delen, ze zijn dankbaar voor de plaats die hun kind heeft in het ziekenhuis en sluiten vriendschappen met de andere ouders op de zaal. Het zelfde geldt voor de materialen, de niet-automatisch werkende bedden, de stoel waar de ouders op moeten slapen in plaats van een bed en het feit dat alles op papier gaat. Ouders zijn hier hartelijk en dankbaar voor alles terwijl ze in mijn ogen soms minder hebben dan ze nodig hebben of verdienen. In Nederland hebben we in ziekenhuizen alles maar moeten we altijd meer of beter. Nu ik alles hier ervaar lijkt het de omgekeerde wereld. Ik ben blij dat ik deze lessen hier kan leren en dat ik met plezier bij kan dragen aan een project dat heel veel kinderen en ouders hier waarderen.

Naast mijn project ben ik sinds deze week begonnen met salsadansen hier in Quito. Op de Academia hadden wij een paar weken geleden een dansles, maar door ziekte van een docent konden wij niet meer lessen krijgen. Via de directrice van de Academia hebben wij het adres gekregen van een dansschool en na een proefles afgelopen maandag hebben wij nu met vijf meiden elke dinsdag en donderdag twee uur salsales. Ik vind het heerlijk om te dansen. Het is hard werken tijdens de lessen want het tempo ligt aardig hoog maar dat zorgt er voor dat ik na twee uur dansen ook echt het gevoel heb dat ik iets gedaan heb. Sporten heb ik afgelopen weken wel gemist. Doordat ik mijn dagen zo vol plan met activiteiten lukte het steeds niet om overdag naar een sportschool te gaan. Ondanks dat sportscholen hier 's avonds wel open zijn is het hier niet echt veilig om als meisje in het donker over straat te gaan. Deze danslessen zijn dus een ideale oplossing!

Ik hoop dat ik jullie met deze blog weer een beetje op de hoogte gebracht heb van al mijn belevenissen hier. Het zijn heel veel dagen dus hieronder een lange lijst van mensen mij afgelopen maand een berichtje op mijn kalender gestuurd hebben.

Dank je wel lieve: Rosanne voor de Ecuador Quiz op dag (61 tot 58 en 55, 54, 52, 51, 44, 45, 41, 40 en 37) Shawn (57 en 53), Arthur (56), Sarah (53, 48, 47, 46, 42 en 38), Suzanne (50 en 39), Joep (49), Albert (43).  

De dagen vliegen hier voorbij dus voordat ik terug naar Nederland kom ga ik eerst nog heel veel leuke dingen doen en vooral genieten! Dank jullie wel voor al jullie support, interesse en berichtjes op afstand.

Liefs, Astrid