Reisblog 11: De laatste week is ingegaan..

Met nog 5 dagen op mijn aftelkalender schrijf ik deze op één-na-laatste blog voor mijn reis naar Ecuador. Ik wil eigenlijk niet geloven dat het nog maar vijf dagen zijn tot ik weer terug ben in Nederland. 105 dagen geleden dacht ik dat ik heel erg uit zou kijken naar de laatste berichten op mijn kalender, maar nu wens ik dat ze schrijven dat mijn reis eigenlijk nog een paar weken langer is. Nu ik bijna vier maanden in dit land ben, nieuwe vrienden gemaakt heb en me echt thuis voel weet ik dat het afscheid mij zaterdag zwaar gaat vallen. Aan de andere kant kijk ik uit naar het moment dat ik op Schiphol aankom en mijn familie, vrienden en Arthur weer kan omarmen. Conclusie: het is allemaal heel erg dubbel. Het feit dat ik het er nu al zo moeilijk mee heb zegt mij in ieder geval dat mijn tijd hier heel bijzonder is. 

Omdat ik over 5 dagen al weer terug kom naar Nederland zou ik bijna vergeten dat ik afgelopen maan opnieuw zulke leuke dingen heb gedaan. Het weekend van 12/13 november bezocht ik samen met mijn vriendinnen Paulina, Laura en Mariana de Mercado Artesanal hier in Quito. Dat is een overdekte markt waar Ecuadorianen kleine marktkraampjes hebben met ecuadoriaanse spullen zoals sieraden, alpaca-truien, souvenirs, poncho's, kunst en noem maar op. Zoals altijd op markten hier is het een explosie van kleuren, geuren, geluiden en spullen. Naast de Mercado gingen we ook als echte toeristen naar Mitad del Mundo: Het midden van de wereld. Dit museum park ligt ongeveer 30 km buiten de stad en midden in staat een monument waar de equator kruist. Als je dan zo dicht bij het midden van de wereld woont dan moet je het ook gaan bekijken vonden we. 

Als toerist mag je voor 90 dagen in Ecuador verblijven zonder een visum. Aangezien ik in totaal 110 dagen hier ben werd het halverwege november tijd voor mij om een verlenging voor mijn visum aan te vragen. Door Alex (de broer van Arthur) wist ik dat ik dit gemakkelijk zou kunnen regelen hier in Quito. Het regelen van een visum bleek inderdaad mogelijk maar gemakkelijk was het zeker niet.. De eerste stap was het verzamelen van een hele hoop papieren, zoveel dat mijn vader zich af vroeg of ik wel een aanvraag ging doen voor een visum en geen huis zou gaan kopen. (Was het maar zo papa!) Na het verzamelen van al die papieren kon ik naar het 'visum bureau' waar ik vijf uur moest wachten zodat ze in 15 minuten mijn hele aanvraag konden behandelen. Nu had ik na deze aanvraag een email voor goedkeuring van mijn visum moeten krijgen, maar dat liep even anders. Vier dagen na mijn aanvraag kreeg ik een email met een verzoek tot een interview en tijdens dat interview kreeg ik te horen dat ik niet in aanmerking kwam voor een studentenvisum omdat ik niet lang genoeg meer in het land zou verblijven. De oplosmogelijkheden die mij voorgesteld werden vond ik beide wat vreemd van aard en dus nam mijn moeder de volgende dag contact op met de Nederlandse ambassade in Den Haag. Deze gaven nuttig advies waardoor ik een paar dagen later terug ging naar het visum bureau om een aanvraag te doen voor een ander type visum, namelijk een toeristenvisum. Die aanvraag werd gelukkig wel goed gekeurd en na nog een hele hoop papier werk kon ik afgelopen vrijdag (22 dagen na mijn eerste aanvraag) ein-de-lijk mijn visum ophalen. In totaal reisde ik vijf keer naar het visum bureau en was ik vier hele dagen kwijt aan het regelen van dit alles. Alleen zodat ik aanstaande zaterdag veilig en legaal Ecuador kan verlaten. Gelukkig mag ik nu wel tot 6 juni weer terug komen in dit mooie land, voor als ik dat zou willen (;.

Naast het regelen van mijn visum heb ik afgelopen weken natuurlijk ook vrijwilligerswerk gedaan. Met mijn Belgische vriendinnetje Yentl organiseerden we een week lang elke dag een middagprogramma. Van levensgroot ladders en slangen, het maken van armbandjes tot knutselen en kleuren, we haalden alles uit de kast om het de kids naar de zin te maken. Sommige activiteiten waren een groot succes (zoals het maken van de armbandjes) en andere wat minder maar we hadden het in ieder geval met z'n tweeën naar onze zin. Mijn vriendinnetje heeft inmiddels haar wereldreis vervolgd naar Australië waardoor ik de afgelopen twee weken weer de enige vrijwilliger op mijn project was. Ik vind het leuk dat de meeste ouders mij inmiddels van gezicht kennen, een praatje willen maken en altijd blij zijn om mij te zien bij het ontbijt. Sommige kinderen en daarmee dus ook hun ouders kom ik al zes weken bijna elke dag tegen. Net als de mensen van de bewaking, die mijn tas inmiddels niet meer controleren en me gewoon doorlaten met een grote glimlach. De meeste kinderen weten dat ik altijd voetbal- en pingpong balletjes bij mij heb en het maken van armbandjes blijft een grote hit waardoor bijna het hele ziekenhuis er nu één heeft. Als er veel kinderen komen spelen in de Ludoteca dan vliegen de uren voorbij en ik vind het wel jammer dat ik nog maar drie dagen kan helpen in dit kinderziekenhuis. De kinderen in mijn project die vaker komen spelen vinden het ook niet leuk dat ik weg ga. Vandaag zei een jongetje dat hij het maar stom vond dat Nederland bestond, want als het niet zou bestaan dan kon ik er ook niet naar terug gaan. Ik vond het wel een slimme gedachtegang maar ben stiekem toch blij dat Nederland wel bestaat. Ik wilde nog even een paar foto's met jullie delen om te laten zien hoe mooi de hele Ludoteca geschilderd is.

In het weekend hoeven we allemaal niet te werken en dus maken we (zoals jullie inmiddels weten) uitstapjes rondom Quito. Van mijn reis met Arthur wist ik dat ik graag nog een keer terug wilde naar Mindo. Dus stelde ik voor om dit in het weekend van 19 en 20 november te doen en toen wilden er heel veel mensen mee. Ik liet Paulina, Laura en Mariana op zaterdag voor de lunch de beste vegetarische burger ooit proeven en 's avonds daarna ook maar de beste pizza van Ecuador. Dat hadden we wel verdiend na een avontuurlijke taxirit, een tochtje met een kabelbaan en een wandeling van in totaal 3 uur naar een waterval toe. Zondag arriveerden ook de anderen en bezochten we de vlindertuin waar ik eerder ook al met Arthur was en gingen we met z'n alle ziplinen (lees: van een kabelbaan vliegen, ondersteboven hangend en met z'n tweeën). Ik vond het heel leuk om terug te zijn op een plek waar ik al eerder met Arthur geweest was. Toch heb ik deze keer hele andere dingen gezien en was de sfeer anders doordat ik met zo'n grote groep mensen was. 

Op 6 december was het Onafhankelijkheidsdag van Quito en daar ging een hele week feest aan vooraf: Fiestas de Quito. Dat was vooral te merken aan de vele chiva's (een soort partybussen die met harde muziek door de straat rijden en waar mensen in kunnen dansen). Als de hele stad feest viert dan kun je als 'toerist' natuurlijk moeilijk thuis blijven. Op zaterdagavond was ik samen met mijn huisgenootje Amina uitgenodigd op de verjaardag van de dochter van mijn Hostdame. Het hele idee vonden we eerst een beetje gek, maar ecuadorianen zijn nou eenmaal goed in het geven van feestjes en dus hadden we het binnen de kortste keren naar onze zin. Net als bij de familie van Rose in Guayaquil werd ik op dit feestje ook voorgesteld aan een hele reeks neven en nichten. Voor mij als meisje zonder neven en nichten is het heel moeilijk voor te stellen dat je er daar dus 30 van kunt hebben. Ze wisten gelukkig wel hoe je een feestje leuk maakt want ik kwam de volgende dag om 9 uur in de ochtend thuis. Op maandag stelden Amina en ik voor om te gaan koken. Ik bereidde mijn chocolademousse en samen maakten we een vegetarische lasagne. Voor het eten hadden we de dochter van mijn hostdame, Michelle, haar man Diego en één van de vele neven uitgenodigd. Met dit groepje mensen gingen we op 5 december een avond de fiestas de Quito vieren. Onderweg kwamen we opnieuw veel familie van Michelle tegen waar we de hele avond mee dansten. Uiteindelijk werd ik om 8 uur 's ochtends weer bij het huis van mijn hostdame afgezet. Het was in ieder geval een keer iets anders dan pakjesavond met warme chocolademelk, maar wel met heel veel familie. 

Afgelopen weekend was mijn laatste weekend hier in Ecuador. Daarom reisde ik samen met mijn vriendinnen Laura en Paulina naar Ambato. Zij hadden twee jongens ontmoet die daar met hun band een concert zouden geven. Het concert ging uiteindelijk niet door omdat de jongens op het laatste moment geen toestemming kregen van de club om hun muziek te draaien. Maar met z'n drieën maakten we er alsnog een leuk weekend van. We gingen lekker uit eten en maakten een lange wandeling door de stad en over de markt. Op de heen- en de terugweg hadden we super mooi weer waardoor we onderweg de Cotopaxi konden zien liggen. Reizen door dit land per bus is één van mijn favoriete dingen omdat het land zo mooi is. 

Nu mijn kalender bijna rond is wil ik graag Rosanne (36, 35, 34, 33, 31, 30, 29, 28, 26, 24, 22, 20, 19, 18, 17, 14, 13, 10, 7), Arthur (27, 25, 6), Sarah (23, 16, 12, 8), Shawn (21), Elisabeth (15), Suzanne (9), Simon & Willemien (5) en Onbekend (32, 11) bedanken voor de lieve, mooie, fijne en bijzondere woorden van afgelopen maand. Mijn kalender neem ik natuurlijk weer mee terug naar Nederland dus als jullie je afvragen wat jullie mij geschreven hebben (omdat je dat na zoveel maanden vergeten bent) dan kun je dat gewoon komen bekijken.

Dit was mijn laatste blog vanuit Ecuador. Er zal nog een afsluitende blog over deze reis komen maar die schrijf ik in Amsterdam nadat ik een beetje ben bijgekomen van mijn terugreis. De komende dagen ga ik intens genieten van mijn laatste salsalessen, mijn vrijwilligerswerk, mijn huis, mijn host-familie, het eten en drinken hier, de zon, mijn vrienden, de academia en het idee dat ik hier écht al zolang ben. Tegen jullie kan ik alleen nog zeggen: Tot snel, ik kijk er onwijs naar uit om jullie allemaal weer te zien, te knuffelen en te vertellen over mijn geweldige reis!

Liefs,

Astrid